Tijdens de Kunstschouw 2017 maakte Ine van Son de installatie Spinsels in de Pannekoekenmolen in Burgh-Haamstede. Van zelf gesponnen schapenwol haakte ze draad, veel draad, waarmee ze de molen transformeerde. De transparante indeling in verbonden deelruimtes liet de bezoekers dwalen in verwondering. Een paar uur in en om de installatie bracht mij een gedicht.
installatie: Ine van Son tijdens Kunstschouw 2017 Burgh-Haamstede, gedicht en foto: Marion Steur
Poëzie is k
ijken met het zintuig van de taal. Als extra dimensie voeg ik er graag kleur aan toe, met meer of minder vorm. Gebeurtenissen kunnen blijven wentelen tot ze in een hoek vallen waarin het licht er vol op schijnt. Ineens komt er inzicht dat opening biedt. Het geschetste beeld biedt uitzicht op een andere horizon. Portret van een doorbraak.
Hoe lang het kan duren voor iemand weet waar hij vandaan komt, wie hij is? Hoe lang duurt het voor iemand gekend kan worden?
Terugkijken in verwondering naar onvermoede gebeurtenissen die wie weet wel alles kunnen verklaren.
Welkom aan nieuw leven. Werk in opdracht.
Een leven kan
op zijn kop worden gezet door wendingen in een ander leven. Hoe verder? Hannie ging pelgrimeren na de ziekte en het overlijden van haar man. En ze liep de Mont Ventoux op om geld in te zamelen voor onderzoek naar de ziekte die hem had geveld.
Wat gebeurt er en wat wordt er eigenlijk bedoeld? Daartussen ligt een zee aan mogelijkheden. Daar put ik uit om in woord en kleur een beeld te schetsen van wat ik om me heen zie. En bij het vertalen van teksten speur ik tussen al die mogelijkheden naar de best passende betekenis in het Nederlands. Met mijn Papieren Vliegtuig passeer ik grenzen van taal, bewustzijn en verbeelding.
De ene vleugel van het vliegtuig is gemaakt van poëzie. Met mijn geschilderde gedichten wil ik mensen, ook mezelf, even losmaken uit de dagelijksheid. Ik streef ernaar om alle soorten bewustzijn op elkaar aan te sluiten. Woorden vormen mijn belangrijkste instrument, maar ze volstaan niet. Taal is niet bij machte alles te zeggen. Ik probeer tekst en beeld zo veel mogelijk met elkaar te combineren. Woorden, kleuren en vormen werken op elkaar in en vullen elkaar aan.
Taal als voertuig van boodschappen over de taalgrens is de andere vleugel van het vliegtuig. Het is een uitdaging om een tekst vol taaie formuleringen te doorgronden en er dan een toegankelijke Nederlandse tekst van te maken. Het is een feest om mooie zinnen een nieuw model te mogen geven, zodat ze ook het Nederlandse taalgebied kunnen bestrijken.
